به نقل از اس‌ای، برای هزاران سال، قسمت‌های طویل از سازه خاکی و استحکامات سنگی که مجموعاً به گفتن «دیوار بزرگ چین» شناخته خواهد شد، گواهی بر نبوغ و اقتدار سلسله‌های حاکم بر چین بوده‌اند.
حالت شگفت‌انگیز نگه داری این سازه اتفاقی نیست، چون کوششهای حفاظتی و مرمتی برای مطمعن از این که پژوهشگران و گردشگران به طور یکسان بتوانند به ستایش شگفتی‌های باستان‌شناسی برای نسل‌های آینده ادامه دهند، انجام شده است.
اما مطالعه جدیدی که توسط پژوهشگرانی از چین، ایالات متحده و اسپانیا انجام شده است، می‌تواند به حل یک مساله در جامعه محافظان محیط زیست در رابطه خطرات و مزایای ناشی از رشد مواد زنده در این چنین قطعات گرانبهایی از تاریخ ما پشتیبانی کند.
گلسنگ‌ها، باکتری‌ها، قارچ‌ها، خزه‌ها و دیگر گیاهان کوچک که به گفتن پوسته زیستی شناخته خواهد شد، تقریباً روی هر سطح معدنی رشد می‌کنند و لایه‌های نازکی را در عمق چند میلی‌متری تا چند سانتی‌متری راه اندازی خواهند داد.
آخرین مطالب
- ۸ نوشیدنی طبیعی برای درمان مشکلات بدن/ ویدئو_بام وطن
- اندوختهگذاران طلا در بنبست نوسان/آیا صعود امروز بازار پایدار است؟_بام وطن
- خوش خواب ترین و کم خواب ترین مردم دنیا چه افرادی می باشند؟/ ویدئو_بام وطن
- این کیک رژیمی خوشمزه را بدون نگرانی بخورید_بام وطن
- آیا رژیم گرفتن به معنی مدام گرسنه ماندن است؟_بام وطن
برخی می‌ترسند که فرآیندهای فیزیکی و شیمیایی دچار در رشد این چنین موجوداتی به گفتن نوعی هوازدگی عمل کرده و یکپارچگی ساختارهای زیرین را به خطر بیندازند. به این ترتیب می‌گویند که آنها باید حذف شوند تا یکپارچگی بناهایی همانند دیوار بزرگ چین پایدار بماند.
این در حالی است که پوسته‌های زیستی نقشی حیاتی در محافظت از خاک در برابر فرسایش باد و باران دارند و هم به گفتن سپر و هم به گفتن داربست برای خاک و سنگ زیرین عمل می‌کنند.
به این علت اگر این پوسته‌های زیستی، سطوح طبیعی را از فرسودگی محافظت می‌کنند، بعد می‌توانند به گفتن نوعی سپر زنده برای ساختارهای غیرطبیعی نیز عمل کنند.
تیم کوچکی از پژوهشگران برای به دست آوردن بینشی در رابطه شرایط خاصی که تحت آن پوسته‌های زیستی می‌توانند به حفاظت از باستان‌شناسی پشتیبانی کنند، با تمرکز بر قسمت‌هایی از دیوار بزرگ چین که در آب و هوای خشک‌تر قرار دارد، بازدید گسترده‌ای را بر روی تقریباً ۶۰۰ کیلومتر از این دیوار طویل انجام دادند.
آنچه عموماً به گفتن یک دیوار واحد از آن یاد می‌بشود، در واقع مجموعه‌ای از استحکامات، برج‌ها و سنگرها است که توسط حاکمان متوالی از نزدیک به قرن هفتم قبل از میلاد ساخته شده است تا شمالی‌ترین مرز حکومت خود را اشکار کنند.
قسمت‌های معروف‌تر در امتداد برآمدگی‌های کوهستانی همانند مارهای سنگی، پر پیچ و خم خواهد شد. با این حال تعداد بسیاری از قطعات قدیمی‌تر دیوار از خاک غنی از رسی که بین قاب‌های چوبی ریخته و همانند سنگ سخت شده، ساخته شده است.
در مناطق خشک‌تر همانند صحرای گوبی، لایه‌هایی از ماسه، سنگ‌ریزه و شاخه‌های درختچه کوچکی به نام تماریسک(tamarisk) به طور متناوب جانشین شده تا یک سازه محکم را راه اندازی دهد.
زمان با تعداد بسیاری از این قسمت‌های قدیمی‌تر دیوار بزرگ چین مهربان نبوده است، چون باد و باران‌های گاه به گاه قسمت بسیاری از آن را تا پایه‌های آن تحلیل برده است. از ساختارهای خاکی باقیمانده که توسط تیم تحقیقاتی مورد مطالعه قرار گرفت، بیشتر از دو سوم از پوسته زیستی از سیانوباکترها و خزه پوشیده شده می بود، با گونه‌هایی از گلسنگ‌ها که دیوار را پوشانده بوده‌اند.
این تیم دریافت که قسمت‌هایی از دیوار که زیر پوشش جوامع گیاهان و میکروب‌ها بوده، کمتر متخلخل شده و در قیاس با قسمت‌هایی که فاقد پوسته زیستی بودند، فرو نریخته‌اند.
اگرچه امکان پذیر ریشه‌ها و رشته‌های خزه‌ها و گلسنگ‌ها مقدار مقداری صدمه دیده باشند، اما شواهد حاکی از آن است که توانایی آن در اتصال ذرات بر هر خطری که برای ساختار کلی تشکیل می‌کنند، زیاد تر است.
محققان در گزارش خود حرف های‌اند: به این علت، کارکرد محافظتی پوسته‌های زیستی که با افت فرسایش‌پذیری تشکیل خواهد شد، زیاد زیاد تر از تخریب بالقوه زیستی ناشی از هوازدگی بیولوژیکی آنهاست و علتمی‌بشود که اولی جنبه قابل دقت و مهم‌تری در حفاظت از میراث‌های خاکی داشته باشد.
با دقت به تغییرات آب و هوای جهانی که تهدیدی برای ربودن هزاران سال تاریخ از ماست، نسل‌های آینده خوشحال خواهد شد که یک پوشش طبیعی می‌تواند به نگه داری یکی از گنجینه‌های بزرگ معماری جهان پشتیبانی کند.
این پژوهش در مجله Science Advances انتشار شده است.
