این تیرانوسوروس نوجوان برای شام چه خورده است؟ هر چه که می‌خواسته! به نظر می‌رسد تیرانوسورهای جوان برخلاف اقوام بزرگ‌شان در بالای زنجیره غذایی، ناچار بودند به طعمه‌هایی تکیه کنند که برای اندام کوچک و فرزشان مناسب‌تر باشد.
بعضی اوقات‌اوقات این غذا به معنی گستره متنوعی از دایناسورهای کوچک پرنده‌مانندی می بود که انگارً آنقدر زیاد بودند که شکارچیان جوان، پاهای گوشتی عقب آنها را انتخاب کرده و می‌بلعیدند و بقیه را برای لاشخورها می‌گذاشتند.
دانشمندان چطور از موارد حاضر در رژیم غذایی ۷۵ میلیون‌ساله آنها باخبر شدند؟ نخستین فسیل باورنکردنی در سازند پارک دایناسور در آلبرتای کانادا کشف شد: یک اسکلت جوان گورگوساروس (طوری از تیرانوسوروس) که خوشبختانه دو وعده غذایی آخرش تا این مدت در حفره معده‌اش نگه داری شده است. هر وعده شامل یک جفت پای عقبی بوده که به دایناسورهای کوچک پرنده‌همانند تعلق داشته است. دارلا زلنیتسکی، دیرین‌شناس دانشگاه کَلگِری و از نویسندگان این مطالعه، می‌گوید: «تیرانوسوروس نوجوان پاهای طعمه را پاره کرده و آنها را به طور کامل بلعیده، از شواهد اینطور به نظر می‌رسد.»
آخرین مطالب
- اجتناب از ۱۰ نادرست رایج پیش از ازدواج_بام وطن
- ۸ نوشیدنی طبیعی برای درمان مشکلات بدن/ ویدئو_بام وطن
- اندوختهگذاران طلا در بنبست نوسان/آیا صعود امروز بازار پایدار است؟_بام وطن
- خوش خواب ترین و کم خواب ترین مردم دنیا چه افرادی می باشند؟/ ویدئو_بام وطن
- این کیک رژیمی خوشمزه را بدون نگرانی بخورید_بام وطن
قسمتی که با مربع قرمز نشان داده شده حاوی فسیل استخوان‌های جانوری است که آخرین وعدۀ غذایی تیرانوسوروس بوده است
هر جفت پا، سطوح مختلفی از هضم را در سطوح استخوانی مشخص می کند، به این معنی که آنها در طول دو وعده غذایی گوناگون به فاصله چند ساعت یا چند روز خورده شدند.
این یافته‌ی بی همتا، شواهد محکمی دال بر یک فرضیه طویل اراعه می‌کند: تیرانوسورها در جریان رشد، برای شکار و خوردن انواع گوناگون طعمه در مرحله های گوناگون زندگی خود سازگار شدند. تیرانوسورهای جوان و چابک می‌توانستند حیواناتی کوچکتر را تعقیب کنند و بکشند و با آنها شکمشان را سیر کنند اما هنگامی بالغ و بزرگ می‌شدند، طعمه‌های بزرگ را از بین علفخواران بزرگ کرتاسه پسین همانند دایناسورهای منقاراردکی و دایناسورهای شاخدار را شکار می‌کردند. زلنیتسکی می‌گوید: «این نخستین مدرکی است که مشخص می کند تیرانوسورها رژیم غذایی‌شان را همزمان با رشد فیزیکی از نوجوانی به بزرگسالانی به شدت تحول داده‌اند.»
تیرانوسورهای جوان‌تر، لاغرتر و چابک‌تر بودند و جمجمه‌های باریک و دندان‌های تیغه‌مانندی داشتند که برای قاپیدن، تکه‌تکه کردن و بلعیدن طعمه‌های کوچکتر مناسب می بود. از نظر دیگر، جمجمه‌های عریض و دندان‌های بزرگ در بزرگسالی، برای خرد کردن طعمه‌های بزرگ‌تر و گاز گرفتن استخوان مناسب‌تر بودند.
سوس می‌افزاید کروکودیل‌های جاری و اژدهای کومودو در طول فرایند رشدشان، تغییرات غذایی شبیهی را توانایی می‌کنند.
گورگوساروس لیبراتوس نوجوان فسیل‌شده، ۵ تا ۷ سال سن داشته، قد آن تقریباً تا کمر انسان بوده، نزدیک به ۱۳ فوت طول داشته و وزن احتمالی آن ۷۴۰ پوند بوده، اما حتی با این وزن، کمتر از ۱۵ درصد اندازه بستگان بالغ خود بوده و راه بسیاری تا رشد کردن در پیش داشته است.
جمجمه گورگوساروس
دو سیتیپس جوان، کوچک و پرنده‌مانندی که او خورده، به گمان زیادً ۲۰ یا ۲۶ پوند وزن داشتند، تقریباً به اندازه بوقلمون‌های وحشی نر. اما فرانسوا تِرین، از نویسندگان این مقاله از موزه سلطنتی تایرل آلبرتا، خاطرنشان می‌کند که آنها زیاد تر همانند شترمرغ استرالیایی یا کاسوری و یکی از سریع‌ترین دوندگان اکوسیستم بودند، همانند تیرانوسورهای نوجوان.
سال ۲۰۰۹، دارن تانکه، تکنسین موزه سلطنتی تایرل، این فسیل دیدنی را در بَدلَندز پارک استانی دایناسورها اشکار کرد. اسکلت‌های فسیل‌شده‌ی تیرانوسورهای جوان زیاد نادرتر از اسکلت‌های بستگان کامل آنها است. دایناسورهای بزرگ‌تر با جمجمه‌ها و استخوان‌های قوی در قیاس با بچه‌های شکننده، از فرآیند فسیل‌سازی در منطقه جان سالم به در بردند.
اما میانه آماده‌سازی فسیل، تانکه به استخوان‌های انگشت کوچک که نزدیک پای حیوان نبوده است اشاره کرد. او می‌گوید: «استخوان‌ها آنقدر کوچک بودند که دور از انتظار می بود به این تیرانوسور تعلق داشته باشند و از داخل قفسه‌سینه از درون حیوان بیرون می‌آمدند.» به این علت گروه تحقیق به آهستگی فسیل را بازدید کرد تا بفهمد پشت قفسه سینه چه چیزی وجود دارد.
به حرف های یکی از محققان: «واقعاً شوق‌انگیز می بود، چون این نخستین بار می بود که محتویات معده یک تیرانوزور اشکار شده است. شگفت‌انگیز است که اینجا ما چهار پا داریم که کامل‌ترین اسکلت سیتیپس کشف‌شده را نشان خواهند داد و علت سالم ماندن آن، بلعیده شدن توسط تیرانوسور است و معده در واقع از استخوان‌های طعمه محافظت کرده است.»
