حقوق مردم کفاف زندگی را نمی‌دهد، اما مسئولان حقوق‌های نجومی دارند

در سرزمین ما تعداد بسیاری از کارکرد‌های مسئولین رسمی جهت سلب مطمعن مردم می‌بشود و بازدید‌های منصفانه، بی‌طرفانه و بی‌غرضانه نشان خواهند داد هرچه زمان زیاد تر می‌گذرد، امید و مطمعن مردم به حکمرانی کمتر می‌بشود.

در کشوری که ثروت‌های کم‌نظیری همانند نفت، گاز، معادن گران‌قیمت و امکانات ثروت‌آفرین زیاد دارد، توسل به مالیات و افزودن به هزینه‌های زندگی مردم توجیهی ندارد. در این چنین جامعه‌ای مالیات را باید از صاحبان تجارت‌های عمده و درآمد‌های کلان دریافت کرد نه از افرادی که برای تامین نیاز‌های روزمره زندگیشان دچار مشکل می باشند.

به مردم پیشنهاد اکید می‌کنند فرزندآوری را در دستور کار خود قرار دهند، ولی به با اهمیت ترین لوازم آن که تامین رفاه و آسان ساختن زندگی است دقت نمی‌کنند. همه علاقمندند فرزندانی داشته باشند، ولی هنگامی حتی برای تهیه شیرخشک و پوشک بچه باید در صف بایستند و کارت ملی اراعه بدهند و هر روز پول بیشتری پرداخت کنند، از خیرش می‌گذرند.

حقوق‌های کارمندان و کارگران کفاف هزینه‌ها را نمی‌دهند، ولی مسئولین و مدیران ارشد علاوه بر حقوق‌های نجومی از امتیازات زیاد و تسهیلات گوناگون هم برخوردارند. مردم هنگامی این تبعیض‌ها را می‌بینند، چطور می‌توانند امید و مطمعن داشته باشند؟

رانت‌ها، اختصاصی‌خواری‌ها، رشوه‌گیری‌ها و انواع مفاسد اقتصادی که اخیراً فوق نجومی شده‌اند را مردم چطور تحمل کنند؟ و اگر تحمل کنند چطور امید و اعتمادشان را نگه داری کنند و افزایش بدهند؟

از مردم می‌خواهید در انتخابات شراکت کند و نظام را با این کار خود تحکیم نمایند. پیشنهاد درستی است، ولی هنگامی دایره انتخاب را محدود می‌کنند، مردم با کدام انگیزه و امید و مطمعن به پای صندوق‌های رای بروند؟

از با لیاقت سالاری سخن می‌گوئید، ولی هنگامی افراد با لیاقت را فقط در جمع خود می‌بینید و خیل عظیم صاحبان توانایی و تخصص و ضمانت و کاردانان را خانه‌نشین می‌کنید، چطور می‌توان امید و مطمعن را زنده نگهداشت؟ و…