به نقل از «سای تک دیلی»، محققان با بازدید و تحلیل سنگ‌هایی از کرانه‌های به زیر آب رفته مجمع‌الجزایر «سن پتیر» و «سن پل» در نزدیک به ۵۰۰ کیلومتری بیرون از سواحل برزیل به روایت دلنشین و قبلا ناشناخته‌ای درمورد قسمت‌هایی از چرخه کربن زمین‌شناختی دست یافته‌اند.
«فرایدر کلاین» دانشمند قسمت شیمی در موسسه اقیانوس‌شناسی «وودز هول» آمریکا در این خصوص او گفت: مطالعه یک سنگ همانند خواندن یک کتاب است. سنگ هم داستانی برای گفتن دارد.
گسل های ترادیس در جایی که صفحات تکتونیکی از کنار هم عبور می‌کنند، یکی از سه مرز زمین ساخت صفحه ای می باشند و در سطح جهان نزدیک به ۴۸ هزار کیلومتر طول دارند. دو مرز دیگر صفحات، پشته بین اقیانوسی (نزدیک به ۶۵ هزار کیلومتر) و مناطق فرورانش با طول نزدیک به ۵۵ هزار کیلومتر می باشند.
گسل ترادیس که گسل تبدیلی و گسل انتقالی نیز نامیده می‌شود، یکی از سه مرز زمین‌ساخت صفحه‌ای است. دو مرز دیگر مرزهای همگرا و واگرا می باشند. در مرز انتقالی، زمین لبه‌های صفحات به یکدیگر ساییده خواهد شد.
وقتی که صفحات سنگ‌کره در کنار یکدیگر و بدون تشکیل پوسته تازه (همانند پشته‌های اقیانوسی) یا بدون تخریب پوسته (همانند نواحی فرورانش) می‌لغزند، گسل‌های تبدیلی یا انتقالی تشکیل می‌کنند.
نقش گسل‌های ترادیس در چرخه کربن
چرخه کربنی در پشته بین اقیانوسی و مناطق فرورانش از دهه‌ها پیش مورد مطالعه قرار گرفته‌اند، اما بر خلاف آنها، دانشمندان دقت مقداری به دی اکسید کربن در گسل‌های ترادیس اقیانوسی کرده‌اند.
کلاین اصرار کرد: نتیجه‌ای که پیدا کرده‌ایم این است که سنگ‌های گوشته در طول این گسل‌های ترادیس اقیانوسی یک مخزن بزرگ بالقوه برای دی اکسید کربن می باشند. این بخشی از چرخه کربن زمین‌شناختی (ژئولوژیک) است که قبلا شناخته شده نبوده است.
وی خاطرنشان کرد: مقدار دی اکسید کربن انتشار شده در گسل‌های ترادیس در قیاس با دی اکسید کربن ناشی از عمل های انسان ناچیز است، اما در مقیاس زمین شناسی و پیش از این که انسان این همه دی اکسید کربن انتشار کند، انتشارات زمین شناختی از گوشته زمین از جمله از گسل های ترادیس یکی از نیروهای مهم محرک اقلیم زمین بوده است.
