دسته‌ای از زمین‌شناسان در کوه‌های آلپ شرقی، لایه‌ای از سنگ‌های سیلیکلاستی را که در کربنات رسوب کرده می بود یافتند و دانشمندی دیگر در بریتانیا لایه‌ای از سنگی خاکستری‌رنگ را در منطقه اشکار کرد.
هر دو یافته یک چیز را نشان می‌دادند: نزدیک به ۲۳۴ میلیون سال پیش زمین یک دوره خشکسالی را پشت سر گذاشت و سپس باران‌های بی‌وقفه اغاز شد.
این دوره مصادف است با وقتی که درست در اغاز عصر دایناسورها، تعداد و تنوع زیستی این جانوران باستانی حالتی انفجاری اشکار کرد.
دانشمندان می‌گویند شواهد فزاینده‌ای وجود دارد که مشخص می کند این دوره مرطوب به گمان زیاد «محرکی بوده که دایناسورها و به گمان زیادً دیگر جانوران زمینی را قادر به تنوع یافتن و تسلط بر زمین کرده است.»
آخرین مطالب
- ورزش و فعالیت بدنی منظم؛ راهکار مؤثر برای افت استرس و ترقی سلامت روان_بام وطن
- تغذیه سالم در هر شرایطی برای قلب سودمند است_بام وطن
- ۱۵ توانایی الزامی برای مدیریت شرایط بحرانی_بام وطن
- آشنایی با غذاهایی که استرس را زیاد می‌کند_بام وطن
- این عادات ساده سریع پیرتان می کند؛ از نوشیدن با نی تا روبالشی نامرغوب_بام وطن
از دهه ۸۰ میلادی بدین سو آثار این دوره که با گفتن «اتفاقات آب‌و‌هوایی کارنین» (Carnian pluvial episode) یا حتی «بحران کارنین» شناخته می‌شود در سنگ‌های سراسر جهان دیده شده است.
به نظر می‌رسد علت حجم غیرعادی بارندگی نتیجه افزایش شدید رطوبت باشد. دانشمندان گمان خواهند داد که فوران آتشفشانی غول‌پیکر در جنوب مرکزی آلاسکا و در امتداد سواحل بریتیش کلمبیا علت بالا رفتن رطوبت زمین در آن دوران بوده است.
جاکوپو دال کورسو، محقق در عرصه فوران‌های آتشفشانی، در این باره می‌گوید: «فوران‌ها در کارنین به اوج خود رسیدند. آنها آنقدر عظیم بودند که مقادیر بسیاری گازهای گلخانه‌ای همانند دی‌اکسید کربن را به درون اتمسفر پمپاژ کردند و موج‌هایی از گرمایش جهانی را پدید آوردند.»
«پانگه‌آ»، ابرقاره عظیم دوران پیشاتاریخ، در آن زمان مستعد باران‌های موسمی می بود. این باران‌ها وقتی تشکیل خواهد شد که هوای با رطوبت بالا از دریاها به سمت خشکی حرکت کند. جایی که این هوا سرد می‌شود، باران‌های شدید اتفاق می‌افتد.
پاول ویگنال، پژوهشگر حوزه محیط زیست در دیرینه‌شناسی، در این خصوص می‌گوید: «هنگامی دریاها در این دوره گرم می‌شدند، رطوبت بیشتری در بالای آن قرار می‌گرفت و علتمی‌شد بارندگی‌های موسمی شدیدتری در خشکی رخ بدهند.»
این در حالی است که دوره مرطوب برای زندگی جانداران محیطی عالی نبوده است. یک مطالعه انتشار شده در مجله انجمن زمین‌شناسی آن را به گفتن وقتی توصیف می‌کند که «فوران‌های آتشفشانی، باران اسیدی و گازهای گلخانه‌ای تشکیل می‌کردند و این عوامل به نوبه خود تبدیل از بین بردن پوشش گیاهی و خاک در خشکی، بی‌اکسیژنی و اسیدی شدن در اقیانوس‌ها و انقراض جانداران در تاثییر شوک گرما می‌شد.»
در واقع گونه‌ها در نتیجه این اتفاقات از بین رفتند، اما بعد از آخر آن، برندگان مشخصی وجود داشت. تیم تحقیق در مقاله خود می‌نویسد: «در پی انقراض گسترده گیاهان و علف‌خواران کلیدی در خشکی، دایناسورها انگارً ذینفعان مهم در زمان احیای حیات بودند و به شدت توانستند هم به لحاظ تعداد و هم به لحاظ تکثر در تنوع از آمریکای جنوبی در ابتدا تا بقیه نقاط زمین گسترش یابند.»
نویسندگان اضافه کرده‌اند: «این اتفاقات امکان پذیر یکی از با اهمیت ترین رویدادهای سریع در تاریخ حیات، نه فقط از نظر پیدایش عصر دایناسورها، بلکه پیدایش و گسترش دیگر جانداران زمینی از جمله چهارپایان، لاک پشت‌ها، کروکودیل‌ها، مارمولک‌ها و پستانداران بوده باشد.»
