به گزارش بام وطن
باقی مانده استخوانی این زن نئاندرتال چهل و چند ساله که اصطلاحا «شانیدر زی» (Shanider Z) نام گرفته است، در سال ۲۰۱۸ در غاری در کوه‌های زاگرس عراق کشف شده می بود.
اولین حفاری‌ها در سال ۱۹۶۰ در این نقطه انجام گرفته می بود و باستان‌شناسان در آن زمان باقی مانده تعدادی نئاندرتال را پیدا کرده بودند. با این حال اما نزدیک به پنج دهه طول کشید تا تیمی از دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول، بعد از از بین بردن مانع ها عمدتا سیاسی، بتوانند به محل کوه‌های زاگرس در شمال عراق بازگردند و باقی مانده شانیدر زی را در همان محل کشف کنند.
جمجمه «شانیدار زی»، که فکر می‌شود بهترین کشف از نئاندرتال‌ها در این قرن است، تا حدی له شده که محققان گمان خواهند داد این اتفاق در تاثییر ریزش سنگ نسبتاً بلافاصله بعد از مرگ او رخ داده باشد.
قد این نئاندرتال باستانی نزدیک به ۱.۵ متر تخمین زده شده و تجزیه و تحلیل استخوان‌های او نشان می‌داد که در میانه دهه چهارم زندگی درگذشته است. پروفسور گریم بارکر، از مؤسسه تحقیقات باستان‌شناسی مک‌دونالد کمبریج که کاوش در غار شانیدر را رهبری کرده است، او گفت: «هیچوقت انتظار نداشتم که نئاندرتال‌های بیشتری را در این غار کشف کنیم».
او گفت: «ما در اصل می‌خواستیم به منظور یافتن جواب برای چرایی مرگ نئاندرتال‌ها، تاریخ تدفین‌های قدیمی را بازدید کنیم».
شانیدر زی پنجمین باقی مانده جسدی است که درست زیر یک صخره در مرکز غار مدفون شده است. باستان‌شناسان بر این باورند که از این سنگ به گفتن یک علامت منفعت گیری شده است تا نئاندرتال‌های دوره‌گرد برای دفن مردگان خود به همان نقطه بازگردند.
پروفسور کریس هانت می‌گوید نحوه قرارگیری اجساد در یک نقطه، در یک حالت و رو به یک جهت دلالت بر وجود یک «سنت» تدفین باستانی و انتقال «دانش بین نسل‌ها» دارد.
جمجمه به دست آمده از زن نئادرتال
وی با اشاره به کشف باقی مانده یک نئاندرتال نیمه‌فلج در این غار می‌گوید: «یافتن یک نئاندرتال با بازو و سر ضرب‌خورده، آرتروز و مبتلا به ناشنوایی که برای ادامه زندگی احتیاج به مراقبت دیگران داشته به ما می‌گوید نئاندرتال‌ها برای همدیگر حس دلسوزی داشته‌اند. این در روبه رو ایده‌ای است که در داستان‌های کتاب‌‌های درسی درمورد نئاندرتال‌ها حرف های می‌شود و زندگی‌شان زیاد تر خشن، وحشیانه و مختصر توصیف می‌شود.»
یافتن جمجمه این زن به همراه دستکم ۱۰ نئاندرتال دیگر باستان‌شناسان را به این فکر واداشته می بود که آنها امکان پذیر در یک مراسم آئینی و با تشریفات دفن شده باشند چرا که شواهد نشان می‌داد مردگان روی تختی از گُل گذاشته شده و دور آنها توده‌ای از گرده گل قرار گرفته می بود.
با این حال تحقیقات تازه می‌گوید که امکان پذیر زنبورهای باستانی این گرده‌ها را در این محل پخش کرده باشند.
آخرین نئاندرتال ها به طور مرموزی نزدیک به ۴۰ هزار سال پیش، تنها چند هزار سال بعد از ورود انسان مدرن، از صحنه جهان حذف شدند.
اما پومروی، دیرین-انسان شناس در دانشگاه کمبریج که شانیدار زی را کشف کرد، او گفت که یافتن جمجمه و تکه بالایی بدن او هم «شوق‌انگیز» و هم «ترسناک» بوده است.
کوه محل اشکار شدن جمجمه زن نئاندرتال
اسکلت و رسوبات اطراف باید قبل از برداشته شدن، در محل با یک ماده تثبیت‌کننده چسب‌همانند تحکیم می‌شدند. ۲۰۰ تکه جمجمه سپس در یک کار طاقت‌فرسا و جهت بازسازی چهره برای مستند تازه اکران‌شده شبکه نتفلیکس «اسرار نئاندرتال‌ها» سر هم شدند.
دکتر پومروی او گفت که این کار همانند درست کردن یک «پازل سه‌بعدی با ریسک بالا» بوده است، به خصوص که قطعات زیاد نرم بودند و «از نظر قوام به بیسکویت غوطه‌ور در چای شباهت داشتند».
جمجمه بازسازی شده سپس به زیر دست هنرمندان دوقلو آدری و آلفونس کنیس در هلند رفت تا آنها با اضافه کردن سه‌بعدی لایه‌هایی از ماهیچه و پوست، چهره نئاندرتال را از نو بازسازی کنند.
خانم پومروی او گفت که جمجمه‌های نئاندرتال‌ها با جمجمه‌های انسان زیاد متفاوت به نظر می‌رسند و از روی ظاهر «با برآمدگی‌های بزرگ بالای ابرو و فاقد چانه» قابل شناسایی می باشند. با این حال به باور او بازسازی چهره مشخص می کند «این تفاوت‌ها در زندگی واقعی چندان فاحش نبوده‌‌اند».
دکتر پومروی با اشاره به آمیختگی نژادی بین نئاندرتال‌ها و انسان‌ها می‌گوید: «این آمیختگی تا حدی است که تقریباً همه افراد زنده امروز تا این مدت دی‌ان‌ای نئاندرتال‌ها را در بدن خود دارند.»
دسته بندی مطالب
خبرهای ورزشی
