چرا غیر سیگاری ها در برابر درمان نوعی از سرطان ریه مقاومت نشان خواهند داد؟_بام وطن

مطالعه آن‌ها که در مجله «نیچر کامیونیکیشنز» انتشار شده است، نشان می دهد که سلول‌های سرطانی ریه با دو جهش ژنتیکی خاص مستعد دو برابر شدن ژنوم می باشند که علتمقاومت آن‌ها در برابر درمان می‌شود.

سرطان سلول غیر کوچک ریه در غیر سیگاری‌ها

«سرطان سلول غیر کوچک ریه» شایع ترین نوع سرطان ریه است که ۸۵ درصد موارد را راه اندازی می‌دهد. این سرطان زیاد تر در بین افراد غیر سیگاری شایع است. در بریتانیا، سرطان ریه سومین سرطان شایع و عامل مهم مرگ و میر ناشی از سرطان است. در سطح جهانی نیز سرطان ریه در افراد غیر سیگاری به گفتن پنجمین علت مرگ و میر ناشی از سرطان شناخته می‌شود.

شایع‌ترین جهش ژنتیکی در این نوع سرطان مربوط به ژن «گیرنده فاکتور رشد اپیدرمی» (EGFR) است که سلول‌های سرطانی را قادر می‌سازد تا سریع تر رشد کنند. این جهش ژنتیکی  در ۱۰ تا ۱۵ درصد موارد در بریتانیا به اختصاصی در بین افراد غیر سیگاری وجود دارد.

مقدار بقای افراد بسته به مقدار پیشرفت سرطان متفاوت است و تنها نزدیک به یک سوم بیماران مبتلا در مرحله چهارم سرطان که دارای جهش مربوط به فاکتور رشد اپیدرمی می باشند، تا سه سال زنده می‌همانند.

درمان‌های سرطان ریه که این جهش را مقصد قرار خواهند داد، در نزدیک به پانزده سال است که در دسترس می باشند. در حالی که تومورهای سرطانی برخی از بیماران در طی این درمان‌ها کوچک می‌شود، دیگر بیماران، به اختصاصی آنهایی که دارای یک جهش اضافی دیگر در ژن پی۵۳ (که در سرکوب تومور نقش دارد) می باشند، با عدم جواب دهی به درمان، شانس زیاد کمتری برای زنده ماندن دارند. دانشمندان و پزشکان تا بحال نتوانسته‌ بودند علت این نوشته را توضیح دهند.

جهش ژنی و چگونگی مطالعه داده‌ها

برای بازدید این تناقض، محققان داده‌های حاصل از آزمایش‌های مربوط به مهارکننده جهش ژن «گیرنده فاکتور رشد اپیدرمی» را که توسط شرکت آسترازنکا ساخته شده مجدد تجزیه و تحلیل کردند. آنها اسکن‌های اولیه و اسکن‌های بعد از درمان بیمارانی که فقط دارای جهش (EGFR) بودند را با اسکن افرادی که دارای هر دو جهش (EGFR) و (p53) بودند، با یکدیگر قیاس کردند.

این تیم با قیاس تومورها در اسکن‌های حاضر دریافتند که در بیماران دارای یک جهش، همه تومورها در جواب به درمان کوچکتر خواهد شد. اما برای بیماران مبتلا به هر دو جهش، در حالی که برخی از تومورها کوچک شده بودند، برخی دیگر رشد کرده بودند، که شواهدی از مقاومت سریع دارویی را مشخص می کند. این الگوی جواب که به گفتن «جواب مختلط» شناخته می‌شود، چالشی برای انکولوژیست‌هایی است که از بیماران مبتلا به سرطان مراقبت می‌کنند.

برای یافتن مقاومت دارویی در برخی از این تومورها، موش‌هایی با هر دو جهش ژنی مورد مطالعه قرار گرفتند. آن‌ها دریافتند که در داخل تومورهای مقاوم در این موش‌ها، سلول‌های سرطانی به دوبرابر شدن ژنوم آنها پشتیبانی کرده‌اند و نسخه‌های اضافی از همه کروموزوم‌هایشان حاضر شده است.

سپس محققان نسبت به درمان سلول‌های سرطانی ریه در محیط آزمایشگاهی عمل کردند. آنها دریافتند که در عرض پنج هفته بعد از قرار گرفتن در معرض دارو، درصد زیاد بالاتری از سلول‌های دارای جهش مضاعف و ژنوم مضاعف به سلول‌های تازه مقاوم به دارو تکثیر شدند.

درمان بالینی در مبتلایان به هر دو جهش ژنی

پروفسور چارلز سوانتون، از موسسه سرطان دانشگاه کالیفرنیا در این‌باره او گفت: « ما نشان دادیم که چرا داشتن جهش پی ۵۳ با بقای کمتر در بیماران مبتلا به سرطان ریه افراد غیر سیگاری مرتبط است. ترکیب دو جهش با امکان دو برابر شدن ژنوم علتافزایش خطر رشد سلول‌های مقاوم به دارو از طریق بی ثباتی کروموزومی می‌شود.»

محققان اکنون به جستوجو گسترش یک آزمایش تشخیصی برای منفعت گیری بالینی می باشند.

دکتر کریسپین هیلی در رابطه درمان بالینی این بیماران خاطرنشان کرد که شناسایی بیماران دارای هر دو جهش که با دوبرابر شدن ژنوم همراه می باشند، می‌تواند به درمان هدفمندتر این بیماران با پیگیری دقیق تر، رادیوتراپی یا مقصد قرار دادن زودهنگام تومورهای مقاوم و یا منفعت گیری زودهنگام از مهارکننده های EGFR با ترکیب با دیگر داروها منجر شود.