جز خشم و غوغا در شبکه نمایش خانگی چه می‌بینیم؟_بام وطن

شبکه نمایش خانگی هنگامی راهش را به خانه مردم ایران باز کرد تعداد بسیاری فکر می‌کردند که قرار است با محدودیت‌های کمتر و با حق اشتراکی که به وی‌اودی‌ها پرداخت می‌کنند در فرآیند تشکیل آثار نقش داشته باشند یعنی قرار می بود که خود و نوع باورشان به مسائل روزمره زندگی را در آینه این رسانه‌ها ببینند ولی شد آنچه نباید می‌شد.زیاد تر سریال‌های تشکیل شده در این بستر (خشونت) را عادی‌سازی می‌کنند .سوال اینجاست آیا جامعه‌ای که ما در آن زندگی می‌کنیم آنقدر خشن و غیرقابل تحمل است که فیلمسازان ما با دقت به این خصیصه زندگی مردم را این‌طور بازنمایی می‌کنند؟ یا این که توسل به زور و خشونت لجام‌گسیخته به شکلی غیرارگانیک قرار است سرپوشی به نابلدی افراد در قصه گفتن بگذارد و آنها را به شکل عاریه‌ای رستگار کند، هنگامی به آثار این روزهای شبکه نمایش خانگی نگاه می‌کنیم، فهمید می‌شویم که آنها علاوه بر این که چندان ربطی به جغرافیا و احوالات مردم ایران ندارند حتی به اقتضائات و لوازم ژانری نیز پایبند نیستند و حجم بسیاری از خشونت را تزریق می‌کنند برای مثال هنگامی یک قصه در قالب ملودرام روایت می‌شود ما نباید ناظر قتل و خشونت و خونریزی باشیم ولی نه تنها این اتفاق رقم می‌خورد، بلکه فضای مجازی هم به آن آب و لعاب داده و کارگردان را در فکر خوب بودن کاری که در حال انجام آن است، پشتیبانی می‌دهد!

خشم، قتل، دزدی، موضوعاتی است که این روزها تبدیل به مهم‌ترین رکن سریال‌سازی در نمایش خانگی شده است و فیلمسازان گمان می‌کنند با روایت داستان‌های اینچنینی می‌توانند مخاطب بیشتری را جذب کنند!

آنها آنقدر روی نشان دادن موضوعات فوق متمرکز خواهد شد که فراموش می‌کنند باید برای مخاطب قصه‌گویی هم بکنند و نتیجه آن همین می‌شود که این روزها از شبکه نمایش خانگی پخش می‌شود؛ آثاری که در اغاز آن نوشته شده ۱۵+ و بعضا بالاتر اما احتمالا برای هیچ رده سنی مناسب نباشد!

۴ سریال (گردن زنی)، (بازنده)، (غربت) و (داریوش) اکنون از سه پلتفرم مهم نمایش خانگی در حال پخش است و تشکیل‌کنندگان این آثار در یک مقصد مشترک می باشند: خشونت!

اما باید سوال کرد تا کجا این حجم از تولیدات خشونت‌افزا و مبلغ آزار و اذیت می‌تواند مخاطب را جذب کند؟

مردم ایران که اکنون با انواع مشکلات فردی و اجتماعی و معیشتی دست و پنجه نرم می‌کنند واقعا چه نیازی به دیدن تولیدات اینچنینی دارند ؟ و آیا از منظر جرم‌شناسی و روانشناسی اجتماعی در درازمدت پخش این چنین سریال‌هایی به قبح‌زدایی از خشونت و ایضا ارایه طریق به بزهکاران و خشونت‌طلبان نمی‌انجامد؟