این هم شد جشنواره؟ باید جراحی شود_بام وطن

روزنامه کیهان که تا دوسه روز پیش، از جشنواره فیلم فجر امسال به علت این که محصول کارکرد دولت سیزدهم است، کاملا دفاع می کردف یک دفعه دچار چرخش شد!

روزنامه کیهان نوشت: چهل و سه  سال است که این جشنواره برگزار می‌شود و در هر دوره به بازدید و برسی تازه ترین تولیدات سینما می‌پردازد. فرصتی برای کارگردانان تا در برابر نقد و تحلیل‌های کارشناسان، نقاط قوت و ضعف آثار خود را بشناسند و به اصلاح نهایی بپردازند. اما آیا این جشنواره، که روزگاری درخشان‌ترین مراسم سینمایی سرزمین محسوب می‌شد، اکنون به یک گردهمایی بی‌روح تبدیل شده است؟

در این سال‌ها، با دقت به عدم سیاستگذاری اصولی، جایگاه جشنواره کمرنگ‌تر شده و از اهداف خودش دورافتاده است.به گونه ای که کارکرد خود را در تقویم اکران سال تازه سینمائی از دست داده است.

این روزها، با برگزاری چهل و سومین دوره این اتفاقات، به وضوح ناظر تلاطم‌ها و چالش‌هایی هستیم که می‌توانستند فرصتی برای مطالبه‌گری و اصلاح وضع حاضر باشند. یقیناً، متاسفانه برخی بی‌احترامی‌ها و هنجار شکنی‌ها در این چنین شرایطی، حاکی از الزام بازنگری در مسئولیت‌ها و اصول محوری انقلاب اسلامی است.

حوزه سیاستگذاری فرهنگی می‌توانست فرصتی برای یکی از  مهم ترین  مطالبه‌گری در جشنواره امسال باشد تا این که شگفتانه جشنواره با قبح‌شکنی، بی‌حرمتی و به سخره‌گرفتن هنجارهای اسلامی  در اغاز سرد و بی‌روح بزرگ‌ترین اتفاقات فرهنگی سرزمین در اغاز دهه فجر شکل گرفت. سناریویی که بنظر می‌رسد جرقه‌ای برای تحول مسیر سینمای ایران از ریل انقلاب اسلامی باشد.

آن زمان که در مراسم افتتاحیه دست دادن رضا بابک و مرضیه برومند به همراه منفعت گیری از الفاظی که صراحتا چاقوی تیزی بر پیکره نحیف جشنواره فیلم فجر  جلوی دوربین‌های پخش زنده تلویزیون عادی‌سازی شد، همه نشانه  اراده‌ای برای اغاز مسیری تازه برای مقابله با سینمای نجیب مورد قبول جمهوری اسلامی ایران در دوران مدیریتی تازه است. 

با به‌صدا درآمدن زنگ بیست و سومین دوره‌،این جشنواره با آثاری که تحت سیاست‌های دوره مدیریتی محمد خزاعی در سازمان سینمایی دولت قبل تشکیل شده بودند، اغاز شد؛ در حالی که اجرای جشنواره با مدیریت رائدفریدزاده به انجام می رسد.

اما در دو قسمت محتوا و اجرا با دو طیف گوناگون نظری و سیاسی روبه رو هستیم. اصرار و پافشاری بر رونق گیشه به دلایل رکود تشکیل شده گیشه سینما در دوران کرونا، به هر قیمت، انبوهی از تولیدات سخیف و نازل را به همراه داشت، سیاستی  که در پی آن لطمه جبران‌ناپذیری به سینمای ایران زد و تبعاتش در تولیدات این دوره جشنواره  مشهود است. در این بین اگر ناظر فیلمی قابل قبول باشیم، برآیند تفکرات و کوششهای قسمت خصوصی و سازمان‌های نامرتبط با بدنه سازمان سینمایی است.

بنظر می رسد این جشنواره  برای شکوفا شدن نیاز به یک عمل جراحی در ساختار سینمای سرزمین دارد تا با قلب تپنده آن رگ‌های حیاتی سینمای ایران را  حیات مجدد ببخشد.