بی‌انصافی‌های آخر‌ناپذیر در رابطه علی دایی_بام وطن

روز‌هایی که گذشت، مقارن می بود با زادروز علی دایی، اسطوره فوتبال ایران که داخل ۵۶ سالگی شد. به همین مناسبت هم سیل تبریک‌ها می بود که به سمت او سرازیر می‌شد؛ از باشگاه‌ها و چهره‌های سرشناس داخلی تا فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا. دلایلش هم نیازی به توضیح ندارد. دایی شناسنامه فوتبال ایران است، نخستین فردی که از رکورد ۱۰۰گل زده ملی در جهان عبور کرد و اکنون تنها دو نابغه تاریخ فوتبال دنیا یعنی لیونل مسی و کریستیانو رونالدو را از این بابت شریک خودش می‌بیند.

 با این همه اما، درست در همین روزها، در داخل سرزمین و مخصوصا قسمت خاصی از فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی ناظر انواع بداخلاقی‌ها و بی‌انصافی‌ها در رابطه دایی بوده‌ایم. اگر قرار باشد بدون تعارف سخن بزنیم، بخشی از این داستان برای موضع‌گیری‌های اجتماعی شهریار است که در داخل سرزمین به مذاق برخی خوش نمی‌آید.

به اختصاصی سپس از فرد دیگر لفظی و رسانه‌ای تازه دایی با علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی می بود که حس می‌شود برخی حملات مجازی به شهریار اوج گرفت. در این بین عده‌ای در پی نقد مواضع اجتماعی دایی می باشند که خب در این مورد زیاد می‌شود سخن زد و باز بدون رودربایستی باید او گفت قسمت چشمگیری از محبوبیت این روز‌های شهریار، اتفاقا برای همان دیدگاه‌ها است. عده‌ای دیگر، اما در ناسپاسی و بی‌معرفتی فراتر از این سخن‌ها رفته‌اند و حتی قیمت‌های فنی و ورزشی دایی را هم زیر سوال می‌برند. از جمله مطالبی که این اواخر زیاد شنیده می‌شود، برای مثال این است که او کار خاصی نکرده و فقط به مالدیو و گوام گل زده است. عجب؛ باورتان می‌شود؟

همان گونه که می‌دانید دایی نسبتا دیر به سطح اول فوتبال حرفه‌ای رسید و نخستین بازی ملی‌اش را در ۲۴ سالگی انجام داد. با این حال او توانست ۱۰۹ گل برای تیم ملی ایران به ثمر رساند و بر خلاف ادعای مکرر و نادرست رایج جماعت قدرنشناس، تعداد بسیاری از این گل‌ها برابر قوت‌های بزرگ فوتبال آسیا از جمله کره‌جنوبی، ژاپن و عربستان بوده است.

دیگر بگذریم از دو پاس گل هوشمندانه و تراز جهانی دایی برابر استرالیا به خداداد عزیزی و روبه رو آمریکا به مهدی مهدوی‌کیا که دو مورد از بزرگ‌ترین جشن‌های خیابانی تاریخ معاصر ایران را به وجود آورد.

سپس هم سوال اینجاست که آیا چشمه بازی با مالدیو و گوام خشک شده؟ چرا دیگران نتوانستند به رکورد دایی برسند؟ قبلی‌ها و معاصران او؟ دیگر مهاجمان آسیایی چطور؟ آیا فوروارد‌های عربستانی و کره و ژاپنی با این تیم‌ها بازی نمی‌کردند؟ یا فقط علی دایی زمان درخشش روبه رو آنها را داشت؟ سامی جابر عربستانی ۱۵۶ بازی ملی انجام داده، تیمش هم آن زمان زیاد قوی بوده و تا دلتان بخواهد با امثال مالدیو و گوام بازی کرده؛ در نهایت، اما فقط ۴۶ گل زده است. توضیحی دارید؟ نه خب، شما خودتان را خسته نکنید، بگذارید یک نقل قول قدیمی از شخص سامی جابر بیاوریم: «همه ما ستاره‌های آسیا بودیم، اما علی دایی سوپراستار می بود.»

روشن است که در کارنامه مسی و رونالدو و زیاد از مهاجمان بین‌المللی دیگر هم گلزنی به تیم‌های ضعیف دیده می‌شود و این هیچ چیز شگفت و بدی نیست. دور از انتظار هم به نظر می‌رسد هیچ ناسپاسی در ملک آنها یافت شود که برای مسائل جناحی و سیاسی، توی سر ستاره خودشان بزند؛ ستاره‌ای که از قضا محبوب مردم است و سابقه بازی با سر شکسته و طحال پاره برای تیم ملی را دارد. نکنید از این کارها. نتیجه این رویکرد مطلق‌گرایانه، فقط هر چه بی‌اعتبارتر کردن خودتان است.