تلاش کیهان برای لاپوشانی فساد بزرگ واردات چای

از یک طرف، می‌تواند در روبه رو مفاسد، حساسیت مضاعف تشکیل کند و مدیران دلسوز را نسبت به «نقاط» یا «روال»‌های منتهی به صدمه، هوشیار سازد؛ از نظر دیگر، نحوه مطرح نوشته می‌تواند به بی‌اعتمادی در افکار عمومی دامن بزند و در صورت عدم مدیریت درست قضیه، جهت فاصله بین دستگاه‌هایی بشود که برای پیشرفت سرزمین همدلی و هم‌افزایی می‌کنند.

مبارزه با تخلفات و مفاسد اقتصادی، جناح‌بردار یا زمان‌بردار نیست؛ بلکه همه شمول و همیشگی است. قطعا گفتمان این دولت و رئیس آن، با دولت قبل زمین تا آسمان فرق دارد. اما در عین حال، اولا آقای رئیسی، یک دیوانسالاری کهن را به ارث برده و ثانیا مدیران، هیچ زمان از نظارت داخل و بیرون دولت بی‌نیاز نیستند. به این علت حساسیت در روبه رو نوشته فساد، باید مدام برقرار باشد. در عین حال، باید چند مسئله را مد نظر داشت که اولین آن، مراعات آداب حقوقی و قانونی است.

انتشار کردن برخی مفاد پرونده‌های اتهامی، اگر ناقص و نصفه و مبهم باشد و یا به سرانجام روشنی نرسیده باشد، محتمل است که به نقض غرض عدل‌خواهی، مایوس کردن مردم، و احیانا نقض حقوق متهمان بینجامد. در پرونده فساد مشهور به «فساد سه هزار میلیارد تومانی»، در حالی که متهم اول پرونده محاکمه و اعدام شد و اموال اختلاس شده به بیت‌المال برگشت، عکس رسانه‌ای برساخته و رسوب کرده در برخی اذهان این است که سه هزار میلیارد پول بیت‌المال حیف و میل شد و متهم اول هم در کانادا زندگی می‌کند!

قسمت مهمی از مسئولیت «تصویرسازی تحریف‌آمیز و ناامیدکننده»، بر مسئولیت فضای ولنگار و مسموم رسانه‌ای است که محافل غرض‌ورز در آن می‌تواننند «یک کلاغ، چهل کلاغ» کنند، یا خلاف واقع بگویند و فضا را غبار آلود کنند، بی‌آنکه هزینه‌ای بپردازند. در این فضای عاری از مسئولیت، بهترین خدمات مسئولان و بیشترین و جدی‌ترین برخوردها با مفسدان دانه درشت هم، مورد تصویرسازی وارونه قرار خواهد گرفت. اما قسمت دیگر ماجرا، این است که هنگامی پرونده‌ای قبل از به سرانجام رسیدن، یا بدون گفتن کامل ابعاد و جزئیات آن، نصفه و نیمه و مبهم انتشار می‌بشود، سطرهای سفید تعداد بسیاری را باقی می‌گذارد که به جای قضاوت دقیق و منصفانه حقوقی، با تحلیل‌های زمان‌طلبانه و غرض‌ورزانه، یا دست‌کم از سر بی‌خبری و گمان و گمان پر می‌بشود.

این‌جاست که مقصدِ آگاهی افکار عمومی و امیدوار کردن مردم، مغلوبه می‌بشود. به گفتن دیگر، این کافی نیست که نیت انتشار کردن برخی ابعاد پرونده‌ها خیر باشد؛ بلکه باید تاثییر و آورده خبر‌رسانی ناقص سنجیده بشود. مسئله مکمل او گفت و گو، این است که غالبا بین افشاگری (ناقص) اولیه، برگزاری دادگاه و صدور حکم نهائی، چندین ماه و بعضا بیشتر از یک سال فاصله می‌افتد؛ به این علت، آنچه زیاد تر در اذهان رسوب می‌کند و دیرتر زدوده می‌بشود، همان شوک منفی اولیه درمورد حیف و میل بیت‌المال، به علاوه تحلیل‌های منفی، ناقص یا مغرضانه است.