روزنامه جمهوری اسلامی در هشداری: از انقلاب گرسنگان نمی‌ترسید؟_بام وطن

روزنامه جمهوری اسلامی در ادامه سرمقاله امروز خود نوشت: درصدد نیستیم این یا آن دولت را تقصیر کار نمود دهیم، چون روشن است که در چارچوب روال حاضر، از دولت‌ها کاری برنمی‌آید. اگر قرار است جلوی نابود شدن اعتبار پول ملی گرفته شود باید این چارچوب تحول کند. تا وقتی که اقتصاد سرزمین در این چارچوب قرار دارد، هر روز بحران اقتصادی شدیدتر می‌شود، فقرا فقیرتر خواهد شد، پولدارها پولدارتر خواهد شد و لجن اشرافیت کم‌نظیری که جامعه ما را در خود غرق کرده فراگیرتر می‌شود.

به فاصله طبقاتی حاضر بین ثروتمندان و طبقات متوسط به پائین نگاه کنید. عده‌ای در بالای شهر تهران و برخی شهرهای دیگر در کاخ‌هائی زندگی می‌کنند که از کاخ‌های شاه معدوم و خاندان سلطنت مجلل‌ترند. قطعاً تعبیر مجلل‌تر درمورد کاخ‌هائی که ثروتمندان امروز می‌سازند برای نشان دادن برتری آنها از کاخ‌های پهلوی‌ها تعبیر نارسائی است. بدون تردید می‌توان او گفت کاخ‌های اعضای خاندان سلطنت با کاخ‌های اشرافی که این روزها ساخته خواهد شد بهیچوجه قابل قیاس نیستند.

همین طبقه اشراف، در چند نقطه خوش آب و هوای سرزمین هم کاخ‌های مجللی دارند که حتی زمان سرکشی به آنها را هم ندارند و فقط هزینه نگهداری آنها چندین برابر هزینه زندگی شهروندان فقیر است. از توصیف خودروها، امکانات تفریحی، لباس، خوراک و برج‌های این قشر اشرافی می‌گذریم که فهرست کردن آنها هفتاد من کاغذ می‌شود.

آنچه آزاردهنده و یقیناً دارای عوارض است اینست که این زندگی‌های پرتجمل در برابر چشمان فقرائی قرار دارند که برای تامین معیشت روزانه خود درمانده‌اند و حتی ناچار خواهد شد به عمل های خلاف شان و خلاف شرع رو بیاورند و اگر ایمانشان قوی باشد صورت خود را با سیلی سرخ نگهدارند. ولی مگر می‌شود فرموده رسول خدا را نادیده گرفت که «کَادَ اَلْفَقْرُ انْ یَکُونَ کُفْراً – فقر اگر به سراغ مردم بیاید آنها را به وادی کفر می‌کشاند»؟!

این حالت غیراسلامی و غیرانسانی در جامعه‌ای به وجود آمده و در حال گسترش است که قرار می بود مظهر عدل علوی باشد. در جواب به سوال امیرالمومنین اگر از ما بپرسند چرا به جای کم کردن فاصله طبقاتی در جامعه‌ای که با نام نظام اسلامی حکومت می‌کنید هر روز فاصله زیاد تر می‌شود چه جوابی داریم؟ آیا از این چنین شجاعتی برخوردار هستیم که بگوئیم از ثروتمندان مالیات نمی‌گیریم ولی کارگران و کارمندان را قبل از آنکه حقوق ماهانه‌شان را بگیرند نقره‌داغ می‌کنیم؟ آیا این شجاعت را داریم که بگوئیم حقوق مسئولین نظام اسلامی برخلاف نظام حکمرانی علوی نجومی است و حقوق و درآمد مردم عادی حتی کفاف مخارج ۱۰ روز اول ماه زندگیشان را نمی‌دهد؟ آیا این جسارت را در خودمان سراغ داریم که بگوئیم در جامعه اسلامی ما اختلاس، فساد اقتصادی، رانت‌خواری، اختصاصی‌خواری و پارتی‌بازی به یک رویّه تبدیل شده است؟

کوچک‌ترین عارضه این چنین جامعه مالامال از تبعیض و فاصله طبقاتی، نارضایتی عامه است. نتیجه این نارضایتی‌ها جمع شدن بغض‌های فروخورده در سینه‌های قشر فقیر خواهد می بود. این بغض‌های فروخورده روزی به آتشفشان تبدیل خواهند شد و لشکر محرومان و گرسنگان را علیه مسببان این بی‌عدالتی به راه خواهند انداخت که نامی غیر از انقلاب لشکر گرسنگان نخواهد داشت. از این چنین انقلابی نمی‌ترسید؟